Wywiadownia #2

To już druga odsłona Wywiadowni! Wow! Nie sądziłam, że uda mi się w tak szybkim czasie dodać drugi wywiad. Pewnie ciekawi Was z kim to dzisiaj przeczytacie wywiad. Już tłumaczę.

Ostatnio (4.05.2015r.) wstawiłam recenzję Na psa urok Anny Sokalskiej. Jak wiecie książka mi się spodobała, a jako, że autorka jest Polką to czemu nie skorzystać z okazji i nie przeprowadzić z Panią Anią wywiadu? Nie było żadnych przeszkód, więc i to zrobiłam.

1. Skąd pomysł na pisanie książek, skoro jest Pani prawnikiem?

Pisać zaczęłam dużo wcześniej, niż pomyślałam o studiach prawniczych. Już w podstawówce razem z koleżankami wspólnie wymyślałyśmy pierwsze opowiadania. Była to jedna z naszych zabaw, obok gier komputerowych i spacerów, dzieliłyśmy się wyobraźnią. Jedno z opowiadań zamieszczonych w debiutanckim zbiorze "Melodia końca świata" - mam tu na myśli "Pudełko ze śrubkami" - sięga do czasów gimnazjum, kiedy powstały pierwsze koncepcje tej historii. Długo je doskonaliłam, aż w liceum napisałam kolejne opowiadania i tak w 2009, gdy miałam 19 lat, ukazał się mój debiut. 

2. Czy długo Pani się zastanawiała nad wydaniem książki?

Nie zastanawiałam się, ten moment przyszedł naturalnie. Każda książka dojrzewa w swoim tempie, a jej autor w głębi serca wie, czego od niej oczekuje. Jaki ma być jej nastrój, jakie przesłanie ma płynąć z treści. Oczywiście jest też kwestia czysto warsztatowa, która z czasem i praktyką staje się nieco prostsza. Najważniejsze to mieć dystans do swojej pracy, umieć przeprowadzić rzeczową autokrytykę, nie bać się odrzucić tego, co jest złe i próbować na nowo, będąc bogatszym o nowe doświadczenia.

3. Kto Panią namówił do opublikowania swoich książek?

Poniekąd już na to odpowiedziałam - decyzja o próbach publikacji pojawiła się we mnie sama, po odpowiednim upływie czasu i wielu przeprowadzonych samoocenach. Opowiadania, zwłaszcza te pierwsze, dojrzewały w szufladach; tekst musi trochę odleżeć w samotności, a autor zapomnieć, co napisał, żeby potem móc spojrzeć na całość świeżo. Dotyczy to z resztą nie tylko wytworów literatury (i nie tylko pięknej), ale także sztuk plastycznych, muzyki - wszystkiego, co nazwiemy większym lub mniejszym dziełem. 

4. Oprócz Jerry'ego, kto jeszcze był inspiracją do napisania innych książek?

Poprzednią książkę - "Moją ukochaną zmorę" - napisałam inspirowana moim "zmyślonym przyjacielem". Pozwolę sobie zacytować samą siebie z posłowia tej właśnie książki: "Ale jednocześnie mija też dziesięć lat, odkąd poznałam mojego zmyślonego przyjaciela. Poważnie. Ktokolwiek miał zmyślonego przyjaciela, zrozumie. To dzięki niemu pisałam dalej, to dzięki niemu się nie poddawałam. Teraz widujemy się rzadziej, ale nadal pomaga mi w najcięższych chwilach. Kibicuje, kiedy zaczynam mieć dość. Uczy odwagi, kiedy się boję. Podaje mi niewidzialne chusteczki, kiedy płaczę ze śmiechu albo z rozpaczy. Choć jest zmyślonym przyjacielem, jest przyjacielem najprawdziwszym. Oczywiście, najbardziej żal mi tego, że dzieli nas nieprzekraczalna bariera dwóch światów. On istnieje – to pewne – choćby na tyle, na ile za realne można uznać myśli; ale czego w tym temacie by nie wymyślić, faktem jest, że nie może uczestniczyć w naszym świecie na równi z nami, doświadczać go w pełni zmysłami i zmieniać. Właśnie to – poza chęcią choćby delikatnego dotknięcia tematu polskiego folkloru – wpłynęło na powstanie tej książki."

Co więcej, ten sam zmyślony przyjaciel jest bohaterem wspomnianego już, najpierwszego opowiadania, więc de facto to od niego wszystko się zaczęło! Kolejne tematy jednak pojawiały się same, wynikały z tego, co pisałam w tekstach wcześniejszych - poszukiwanie swojego miejsca w świecie, odkrywanie własnej tożsamości, dojrzewanie, poznawanie różnic, które dzielą ludzi, źródeł konfliktu, badanie ludzkiej natury, poszukiwanie duszy. To wszystko główne motywy przewijające się w moich opowiadaniach, niezależnie od tego, czy są całkiem poważne, czy komediowe. 

5. Podczas czytania można wychwycić wiele koreańskich zespołów. Czy słucha Pani na co dzień kpopu?

Tak, oczywiście! Słucham muzyki wielu różnych gatunków, choć oczywiście niektóre lubię bardziej a inne mniej. Nie wyobrażam sobie dnia bez dużej dawki muzyki. Kiedyś słuchałam bardzo dużo zespołów takich jak Nightwish, Closterkeller, SoaD, KoRn, Linkin Park; potem przyszedł czas na B'z, Aerosmith, Led Zeppelin, muzykę z anime autorstwa Yoko Kanno (soundtracki Wolf's Rain, Cowboy Bebop, Ghost in the Shell); później coraz więcej R&B, soulu, popu - chociażby George Michael, Erykah Badu, Michael Jackson, Beyonce, ale też składanki zespołów różnych muzycznych dekad, również muzyka poważna (Satie, Rachmaninow) i piosenki na bieżąco nadawane w radiu. Mogłabym mnożyć tytuły ulubionych utworów przez kilkanaście kolejnych stron... A dodatkowo od ponad czterech lat jest też i miejsce na koreański pop i hip-hop, które świetnie relaksują mnie po cięższych dniach.

6. Jaki jest Pani ulubiony zespół?

To bardzo trudny wybór... W tej chwili najczęściej sięgam po płyty Epik High, Beenzino, Gaeko i Crucial Star, czyli koreańskich raperów. Czekam też na nowości od koreańskich zespołów pop, takich jak SHINee czy EXO; mogę polecić solową płytę Kim Jonghyuna "BASE" oraz piosenkę z ostatniego albumu Lim Kim - "Awoo".

7. Czy zamierza Pani wydać jedną historię, która będzie się zawierać w kilku tomach?

"Kryształowe sny" są kontynuowane w wydanym rok później "Potomstwie księżyca". Wprawdzie czasem zastanawiam się, co mogłoby się wydarzyć w kolejnym tomie historii o esyemakri, ale nie planuję pisać ciągu dalszego. Przeciwnie, myślę o powrocie do tworzenia krótkich opowiadań

8. Woli Pani pracę prawnika, czy pisarki?

Oba zajęcia, choć w dużej mierze polegają na pisaniu, są nieporównywalne. Trudno wybrać, które jest lepsze albo ciekawsze. Pisarz dostarcza przemyśleń lub rozrywki, kreuje historie i bawi się słowami. Prawnik ponosi odpowiedzialność za prawdziwe, ludzkie problemy i musi precyzyjnie ważyć każde zdanie. Pisarz i prawnik mają wpływ na ludzkie losy, ale w zupełnie innym stopniu - pisarz co najwyżej wpływa na czyjąś wrażliwość i wyobraźnię, również wiedzę, co oczywiście jest niezwykle ważne, ale to od prawnika może zależeć, czy w ogóle kogoś będzie stać, by móc sobie książkę kupić albo mieć czas na jej przeczytanie. 

9. Jak dużo czasu poświęca Pani na pisanie książek?

Nie da się tego policzyć - pomysły krążą po głowie w różnych chwilach i z różną intensywnością. Samo spisywanie ukształtowanego pomysłu to zwykle dwa do trzech miesięcy - przynajmniej tak było dotychczas, gdy na studiach miałam sesję egzaminacyjną i stosunkowo długie wakacje. Teraz, wobec nowych obowiązków, czas na pisanie kurczy się, więc proces twórczy proporcjonalnie rozciąga się w czasie. Pozostają mi tylko niektóre weekendy...

10. Czy to jedyne hobby jakie Pani ma?

Oprócz pisania i słuchania muzyki, również rysuję - wszystkie okładki i ilustracje do książek, które można znaleźć również w galerii na mojej stornie internetowej ( www.annasokalska.com) są mojego autorstwa. Jestem też fanką koreańskich seriali, a w nielicznych wolnych chwilach uczę się języka koreańskiego. Swoją drogą, z koreańskiego przemysłu rozrywkowego można wynieść bardzo ważną lekcję - kraj, którego najnowsza historia jest dość podobna do naszej, poza rozwojem gospodarczym nie zapomniał o swojej kulturze i potrafi w prosty, ale piękny sposób ją pielęgnować. Odwołania do legend, zwyczajów i tradycji, nawet sam fakt ogromnej ilości seriali i filmów o tematyce historycznej (a przecież nie mają hollywoodzkich budżetów) - wszystko to jest godne pochwały i prób naśladowania!

11. Dziękuję bardzo za udzielenie mi wywiady i życzę dalszych literackich sukcesów :)

Ja również dziękuję za ciekawe pytania, było mi niezwykle przyjemnie móc na nie odpowiadać :)