Igrzyska Śmierci

Tytuł: Igrzyska Śmierci
Autor: Suzanne Collins
Seria: Igrzyska Śmierci (tom #1)
Stron: 351
Wydawnictwo: Media Rodzina
Ocena: 4/6

Czy zdołałbyś przetrwać w dziczy, zdany na własne siły, gdyby wszyscy dookoła próbowali wykończyć cię za wszelką cenę?

Na ruinach dawnej Ameryki Północnej rozciąga się państwo Panem, z imponującym Kapitolem otoczonym przez dwanaście dystryktów. Okrutne władze stolicy zmuszają podległe sobie rejony do składania upiornej daniny. Raz w roku każdy dystrykt musi dostarczyć chłopca i dziewczynę między dwunastym a osiemnastym rokiem życia, by wzięli udział w Głodowych Igrzyskach, turnieju na śmierć i życie, transmitowanym na żywo przez telewizję.
Bohaterką, a jednocześnie narratorką książki jest szesnastoletnia Katniss Everdeen, która mieszka z matką i młodszą siostrą w jednym z najbiedniejszych dystryktów nowego państwa. Katniss po śmierci ojca jest głową rodziny - musi troszczyć się o młodszą siostrę i chorą matkę, a jest to prawdziwa walka o przetrwanie...
Uznana pisarka Suzanne Collins jest mistrzynią w konstruowaniu zaskakujących zwrotów akcji, doskonale łączy refleksję z przygodą i romansem w swojej nowej, świetnej powieści o przyszłości, która niepokojąco przypomina teraźniejszość. 

Historia opowiada o szesnastoletniej Katniss, która utrzymuje rodzinę poprzez polowania w lesie za ogrodzeniem. Podczas ceremonii wyboru słyszy imię swojej siostry Prim i zgłasza się za nią, ponieważ nie pozwoli dla niej wziąć udziału w Głodowych Igrzyskach. Prosi swojego przyjaciela Gale'a aby wziął Prim i wchodzi na scenę. Zaraz po tym zostaje wytypowany chłopiec z jej dystryktu - dwunastego dystryktu. Wylosowanych chłopcem jest Peeta, syn piekarza. Po całej uroczystości dwójka wybrańców jedzie do Kapitolu. Po przyjeździe, zaczynają się przygotowania, wywiady, prezentacje i w końcu.. Głodowe Igrzyska... 

To był drugi raz jak wzięłam się za tę książkę. Pierwszy raz był rok temu, jednak wtedy przeczytałam kilka stron i odłożyłam książkę, ponieważ mnie nie wciągnęła. Zapewne dostanę opieprz od fanów Igrzysk, ale niestety tak było. A jak jest teraz?
Cała historia wymyślona przez panią Collins mi się spodobała. Od razu chcę powiedzieć, że porównanie Niezgodnej do tej właśnie książki nie powinno nastąpić. Nie widziałam żadnego podobieństwa. Wracając jednak do Igrzysk... Czytając pierwszą część czyli to jak Katniss zgłasza się za Prim, wraz z Peetą jadą do Kapitolu, obmyśla jaki tak na prawdę jest Peeta itp. trochę mnie nudziło. Momentem, który mnie zaciekawił było to gdy Peeta wyznał przed wszystkimi, że kocha Katniss. Potem w drugiej części czyli części, w której dokładniej są opisane igrzyska była ciekawsza.
Przyznam się, że filmu również nie oglądałam i nie wiem czy zostało tam przedstawione to co zaraz powiem. Podczas czytania nie potrafiłam sobie wyobrazić tego jak Katniss śpi na drzewach. Dlatego teraz mam pytanie do Was: czy w filmie było pokazane jak Katniss śpi na drzewach?
Kontynuując.. Bardzo mi się spodobała postać Rue. Niby taka młoda dziewczynka, chudziutka, ale była sprytniejsza od większości trybutów.
Tajemniczą, ale jednocześnie interesującą osobą był Thresh. Nikt nic o nim nie wiedział, nie wiadomo jaki tak na prawdę był. Każdy się go bał, bo był wielki, ale gdy doszło do spotkania jego i Katniss można powiedzieć, że ją ocalił.
Kolejną rzeczą, którą mi się podobała, był kamuflaż Peety. Ciekawy pomysł, na który nie każdy potrafiłby wpaść.
Suzanne Collins wymyśliła świat oraz bohaterów, którzy są fajni. Triki, które zostały tam wykorzystane czasem można użyć w prawdziwym świecie. Jednak nie jest to historia, która jakoś bardzo mi się spodobała. Jest dla mnie fajna, ale nic więcej, dlatego taka, a nie inna ocena :)