Endgame. Wezwanie

Tytuł: Endgame. Wezwanie
Autor: James Frey, Nils Johnson - Shelton
Stron: 496
Wydawnictwo: SQN (Sine Qua Non)
Ocena: 4/6

W Ziemię uderza seria meteorytów.
Tylko garstka jest świadoma tego, co to oznacza...

W ich żyłach płynie krew starożytnych cywilizacji.
W ich umysłach odzywa się głośne wezwanie.
W ich rękach znajduje się los świata.

Nie mają nadprzyrodzonych zdolności.
Nie potrafią latać, nie posługują się magią.
Od dziecka szkolono ich, by stali się zabójcami idealnymi.

Nadszedł czas.

Usłyszeli wezwanie.

Rozpoczyna się Endgame!

Endgame. Wezwanie jest pierwszą częścią z serii ''Endgame''. Póki co jeszcze się zastanawiam czy wezmę się za pozostałe dwie części, jeżeli wyjdą, ale prawdopodobnie tak.

Na świat spada seria dwumastu meteorytów. Tylko 12 osób w wieku 13-20 lat oraz ich rodziny wiedzą co to oznacza. To początek Endgame, początek gry, w której zginie wiele niewinnych osób.

W trakcie czytania poznajemy 12 bohaterów:

1. Marcus Loxias Megalos 16 lat
2. Chiyoko Takeda 17 lat
3. Sarah Alopay 17 lat
4. Alice Ulapala 18 lat
5. Aisling Kopp 19 lat
6. Baitsakhan 13 lat
7. Jago Tlaloc 19 lat
8. An Liu 17 lat
9. Shari Chopra 17 lat
10. Kala Mozami 16 lat
11. Maccabee Adlai 16 lat
12. Hilal ibn Isa al-Salt 18 lat

Niby jest dwunastu bohaterów, ale tak na prawdę cała ta historia jest w większości skupiona tylko na 3-4 Graczach i dodatkowej osobie - Christopherze Vanderkampie, czyli chłopaku Sary. 

Cała opowieść jest intrygująca i chce się poznać jej ciąg dalszy, ale w pewnym momencie coraz częściej pojawiają się podobne sceny, słowa i przez to czytanie się ciągnie. Nasi bohaterowie muszą odnaleźć trzy klucze: Klucz Ziemi, Klucz Niebios oraz Klucz Słońca.  Nie jest to łatwe, ponieważ mają w swoich głowach wskazówki, które nie jest od samego początku jasne, czytelne. Muszą sami rozwikłać co one oznaczają, co chcą przekazać. 

Jak już wspominałam cała ta opowieść jest skupiona głównie na 3-4 osobach. Tymi osobami są Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Chiyoko Takeda i od czasu do czasu An Liu. Historia głównie jest opowiadana z ich perspektywy, z ich odczuciami. Nie jest to złe, ale na taką ilość stron mogli rozłożyć rozdziały równomiernie, tak aby każdy bohater miał z 2-3 rozdziały dla siebie.

Drugą sprawą są imiona. Fakt An Liu czy Alice Ulapala jest łatwo zapamiętać, jak i wymówić, ale Hilal ibn Isa al-Salt, no bez przesady! Rozumiem, że pochodzili oni z różnych krai, ale na pewno są tam jakieś normalne imiona.

Czas na trzecią i ostatnią sprawę. Liczba stron. Nie robi mi różnicy czy dana książka ma 500 czy 700 a nawet 1000 stron. Chodzi o to, że bez niektórych elementów w tej książce byłaby ona krótsza i na pewno by się ją lepiej czytało, z większym zaciekawieniem i nie nudziłaby nas od połowy. 

Ah! Zapomniałabym... Niektórzy porównują tę książkę do Igrzysk Śmierci. Fakt! Na początku też miałam takie wrażenie, ale po wgłębieniu się w lekturę zmieniłam zdanie. Niektóre książki mają podobną fabułę, czy też kilka podobieństw w niej, ale nie oznacza to, że jest ona gorsza.

Reasumując: Książka aż tak bardzo nie porywa, ale jest dobra.

Nie przeczytałabym tej książki bez wydawnictwa SINE QUA NON. Bardzo dziękuję za ten egzemplarza. 

____________________________________
Książkowe wyzwanie 2015
Ma conajmniej dwóch autorów [x]
Autorem jest mężczyzna [x]
Główny bohater ma imię na tę samą literę co ja - A [x]